Περνάει η ζωή μου σε σελίδες, μέσα στη νύχτα αναπολώ
μύριες στιγμές, εικόνες, μνήμες, κοντά στο Κατηχητικό.
Με τα αδέλφια μου στην πλώρη πορεύτηκα για ουρανό.

Μα σε βροντές, σε καταιγίδες, ώρες που ήρθε ο πειρασμός,
ταράχτηκαν ψυχές αντρίκειες, καρδιές που γέλασε ο εχθρός.
Όμως εμείς θε να σταθούμε φάροι φωτίζοντας τη γη.

Και θα μοιάζουμε κι εμείς σαν τα βράχια αυτής της γης
που υπομένουν, καρτερούν.
Τόσα κύματα χτυπούν, να τα σπάσουν προσπαθούν.
Μάταια τα πολεμούν.
Μένουν ακλόνητα, γενναία, στήριγμα πίστης στον Χριστό.

Και στην ψυχή θεϊκή ελπίδα σαν δέχτηκα απ' τον Θεό,
το κήρυγμά Του σαν αχτίδα να το σκορπίσω επιθυμώ.
Τότε στα αδέλφια μου κηρύττω μήνυμα αγάπης ποθητό.

Και θα μοιάζουμε κι εμείς χελιδόνια αυτής της γης,
θεία δοχεία επιλογής,
που θα έχουν στην ψυχή, όραμά τους στη ζωή,
μια νέα χαραυγή.
Και σαν πετούν, θα διαλαλούνε μέχρι τα πέρατα της γης,
μαζί θα σπέρνουνε τον Λόγο μέσα στην άγονη τη γη.

Στην καρδιά σου αν θες να φτιάξεις γερό
κάστρο μεγάλο και σταθερό,
χτίσε πρώτα στη γη θεμέλια γερά
με ακριβά, θεία υλικά.

Γιατί ό,τι μεγάλο θα χτίσεις εδώ,
δικό σου θε να 'ναι και στον ουρανό.

Ό,τι θα χτίσεις σ' αυτή τη ζωή
μ' αγώνα και κόπο στη δική σου ψυχή,
για 'σένα θα γίνει λαμπρή μαρτυρία
στην αιώνια ζωή, στου ουρανού τα βιβλία.
Κι όταν το έργο σου φωτιά δοκιμάσει,
σαν χρυσός μπροστά σε όλους θα λάμψει.

Και σε όσο καιρό σου μένει στη γη,
θάρρος κι ελπίδα θα είσαι συ.
Θα στηρίζεις αυτούς που χτίζουν εδώ,
πάνω στην άμμο, χωρίς Θεό.

Εσένα θα βλέπουν ψηλά στο βουνό,
στον βράχο που διάλεξες, τον σταθερό.

Κι όσους εμπνεύσεις ν' ανέβουν ψηλά,
καθάριο αγέρα ν' ανασάνουν βαθιά,
για 'σένα θα γίνουν λαμπρή μαρτυρία
στην αιώνια ζωή, στου ουρανού τα βιβλία.
Κι όταν το έργο σου φωτιά δοκιμάσει,
σαν χρυσός μπροστά σε όλους θα λάμψει.

Συ που το ταξίδι
της ζωής σου ξεκινάς,
μ' αρετές οπλίσου
για τις μάχες της καρδιάς.

Κι όλα όσα είχες μάθει,
όταν ήσουνα μικρός,
αγωνίσου στη ζωή σου
να κρατήσεις σταθερός.

Λόγια λέγε χρηστά,
πίστη έχε βαθιά,
να προσφέρεις απλά,
να φρονείς τα ψηλά.
Πνεύμα σκόρπα Θεού,
γίνε τύπος πιστού,
με καθάρια ματιά,
με αγάπη πλατιά.

Κι αν τα νιώσεις, κι αν τα ζήσεις
και τους άλλους αγαπήσεις,
τη χαρά θα γευτείς στην καρδιά!

Συντροφιά στον δρόμο
έχεις πάρει αδελφούς,
ένωσε μαζί τους
της καρδιάς σου τους παλμούς.

Της ευσέβειας αγώνας,
δες, ξανοίγεται εμπρός
κι εσύ θέλεις μες στα σκότη
να 'σαι για τους άλλους φως.

Λόγια λέγε χρηστά,...

Κι αν τα νιώσεις, κι αν τα ζήσεις...

Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς σοι ἀλληλούϊα.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀθάνατος ὑπάρχων καὶ καταδεξάμενος διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, σαρκωθῆναι ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀτρέπτως ἐνανθρωπήσας σταυρωθείς τε, Χριστὲ ὁ Θεός, θανάτῳ θάνατον πατήσας, εἷς ὢν τῆς ἁγίας Τριάδος, συνδοξαζόμενος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, σῶσον ἡμᾶς.

Σώσε μας, Υιέ του Θεού, αναστημένε από τους νεκρούς, όλους εμάς, που ψάλλουμε σ’ εσένα αλληλούια.

Δόξα στον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, και τώρα και πάντα και στους ατελείωτους αιώνες. Αμήν.

Μονογενή Υιέ και Λόγε του Θεού αθάνατε, σώσε μας· εσύ που καταδέχτηκες για τη δική μας σωτηρία να σαρκωθείς από την αγία Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία και να γίνεις άνθρωπος, χωρίς να πάψεις να είσαι Θεός, που ως άνθρωπος σταυρώθηκες και νίκησες το θάνατο, που είσαι ο ένας της αγίας Τριάδας και δοξάζεσαι μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα

Ἀγγελικαὶ Δυνάμεις ἐπὶ τὸ μνῆμα σου, καὶ οἱ φυλάσσοντες ἀπενεκρώθησαν καὶ ἵστατο Μαρία ἐν τῷ τάφῳ, ζητοῦσα τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα. Ἐσκύλευσας τὸν ἄδην, μὴ πειρασθεὶς ὑπ' αὐτοῦ. Ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ, δωρούμενος τὴν ζωήν. Ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι.

Αγγελικές δυνάμεις εμφανίστηκαν στο μνήμα Σου κι εκείνοι (οι στρατιώτες) που Σε φρουρούσαν έγιναν σαν νεκροί και στεκόταν η Μαρία (η Μαγδαληνή) στον τάφο, ζητώντας το αμόλυντο (από την αμαρτία) Σώμα Σου. Λαφυραγώγησες τον Άδη, χωρίς να πειραχθείς απ' αυτόν (χωρίς να πάθεις τίποτα απ' αυτόν), συνάντησες την Παρθένο (Μητέρα Σου), χαρίζοντάς της την (αιώνια) ζωή. Κύριε, Εσύ που αναστήθηκες από τους νεκρούς, δόξα ανήκει σ' Εσένα.

Ἡ Παρθένος σήμερον,

τὸν προαιώνιον Λόγον,

ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως.

Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα,

δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων,

βουληθέντα ἐποφθῆναι,

παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Η Παρθένος σήμερα έρχεται στο σπήλαιο

για να γεννήσει με τρόπο μυστικό το Λόγο (δηλαδή τον Χριστό)

που υπάρχει πριν τους αιώνες (δηλαδή ανέκαθεν).

Χόρευε (και πανηγύριζε), οικουμένη, επειδή άκουσες (αυτό το χαρμόσυνο νέο), δόξασε μαζί με τους Αγγέλους και τους Ποιμένες

επειδή θέλησε να παρουσιαστεί σαν μικρό παιδί ο Θεός που υπάρχει πριν τους αιώνες (δηλαδή ανέκαθεν).