Στο περιβόλι του Θεού και στου καρπού το γιόμα
πετά η σκέψη μακριά, στου ουρανού το δώμα.
Του τρύγου η ώρα δεν αργεί, μα η ψυχή μου ακόμα
χέρσο χωράφι, στείρα γη και διψασμένο χώμα.

Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει
κι ο σπόρος μέσα στην ψυχή απ' τον Θεό βλαστάνει.
Με της αμπέλου τον χυμό, νέκταρ της ευλογίας,
θα ξεδιψάσω, θα χαρώ μέρες καρποφορίας. (2)

Μπροστά μου η άκαρπη συκιά το κρίμα μου θυμίζει
και μιαν απόφαση γεννά, καινούργιο δρόμο ορίζει.
Χωρίς νερό, αλίμονο, η γη δε θα καρπίσει,
χωρίς αγώνα ο σποριάς καρπό δε θα θερίσει.

Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει...

Μοιάζει πορεία η ζωή γεμάτη ανηφοριές,
με δρόμους δύσβατους, στενούς, όλο κακοτοπιές.
Τα γόνατα λυγίσαμε και κάναμε το τάμα,
στην πιο ψηλή κορφή, αδελφέ, να φτάσουμε αντάμα.

Κι οι βοριάδες αν φυσάνε και χτυπούν σκληρά
και τσακίζουν την ελπίδα στην καρδιά,
στην κορφή στρέψε το βλέμμα, πίσω μην κοιτάς,
προς την πόλη της αιώνιας χαράς.

Και τραβάμε, προχωράμε, στης ζωής τα στενά,
ενωμένοι σαν ένας, μια ψυχή, μια καρδιά.
Μη φοβάσαι, μη δειλιάζεις, κοίτα την κορυφή,
απ' της νιότης τα χρόνια ως το τέρμα μαζί,
δίνει ελπίδα και θάρρος του Χριστού η μορφή.

Τα σύννεφα απλώνονται και κρύβουνε το φως
κι όλο φαντάζει μακρινός για 'σένα ο λυτρωμός.
Πλήθος ανθρώπων γύρω σου στην πλάνη μέσα ζει
και σαν Σειρήνες που ηχούν κοντά του σε καλεί.

Μα εσύ, σαν Οδυσσέας, πιάσε τα σχοινιά,
δέσου στο κατάρτι του Χριστού γερά,
κοίτα την πυξίδα που σου δείχνει τον σκοπό,
βάλε ρότα για το Φως το αληθινό!

Και τραβάμε, προχωράμε, στης ζωής τα στενά,...

Της ζωής μας το δάσος μονοπάτια έχει λάθος,
σαν πυκνόφυλλο δέντρο στέκει ο πειρασμός.
Και τον ήλιο σκεπάζει, τη ματιά σκοτεινιάζει,
το χρυσάκτινο κρύβει πια το φως.

Γύρω οι λύκοι ουρλιάζουν, οι εχθροί πλησιάζουν,
το αρνί να κυκλώσουν που 'μεινε πιστό.
Μα αυτό δε δειλιάζει, στα ουράνια κοιτάζει,
του Θεού ν' αντικρίσει τον Αμνό.

Κάντε γέλιο το δάκρυ, στης πορείας την άκρη
ηλιαχτίδες φαίνονται λαμπρές!
Μια μορφή σταυρωμένη την ανάσταση φέρνει,
όλοι μέχρι τέλους νικητές!

Τι κι αν μόνοι βρεθούμε και αντίκρυ σταθούμε
σε αφέντες που έχουν δύναμη τρανή;
Μες στου κόσμου το ψέμα, του Πατέρα το Πνεύμα
τ' αποστόλου θα γίνει η φωνή.

Στον Παράδεισο μέλος όποιος μείνει ως το τέλος,
τούτος, λέει ο Κύριος, ότι θα σωθεί.
Μη σκιαζόμαστε, ακόμα κι αν πληγώσουν το σώμα,
φτάνει αλώβητη να 'ναι η ψυχή.

Κάντε γέλιο το δάκρυ, στης πορείας την άκρη...