Μεγάλο Σάββατο

Στᾶσις πρώτη. ῏Ηχος πλ. α΄.
Η ζωή ἐν τάφῳ, κατετέθης, Χριστέ, καί ἀγγέλων στρατιαί ἐξε πλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.
῾Η ζωή, πῶς θνῄσκεις; πῶς καί τάφῳ οἰκεῖς; τοῦ θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τοῦ ᾍδου τούς νεκρούς ἐξανιστᾷς.
Μεγαλύνομέν σε, ᾿Ιησοῦ βασιλεῦ, καί τιμῶμεν τήν ταφήν καί τά πάθη σου, δι᾿ ὧν ἔσωσας ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς.
᾿Ανυμνοῦμεν, Λόγε, σέ τόν πάντων Θεόν, σύν Πατρί καί τῷ ἁγίῳ σου Πνεύματι, καί δοξάζομεν τήν θείαν σου ταφήν.

Στᾶσις δευτέρα. ῏Ηχος πλ. α΄.
῎Αξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τόν ζωοδότην, τόν ἐν τῷ σταυρῷ τάς χεῖρας ἐκτείναντα καί συντρίψαντα τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ.
῎Αξιόν ἐστι μεγαλύνειν σε τόν πάντων κτίστην· τοῖς σοῖς γάρ παθήμασιν ἔχομεν, τήν ἀπάθειαν ῥυσθέντες τῆς φθορᾶς.
῎Εφριξεν ἡ γῆ, καί ὁ ἥλιος, Σῶτερ ἐκρύβη, σοῦ τοῦ ἀνεσπέρου φέγγους, Χριστέ, ἐν τῷ τάφῳ δύντος νῦν σωματικῶς.

Στᾶσις τρίτη. ῏Ηχος γ΄.
Αἱ γενεαί πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών τοῦ ξύλου, ὁ ᾿Αριμαθείας ἐν τάφῳ σε κηδεύει.
Μυροφόροι ἦλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
῏Ω γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;
῎Ερραναν τόν τάφον αἱ μυροφόροι μύρα λίαν πρωί ἐλθοῦσαι.
῏Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υἱός καί Πνεῦμα, ἐλέησον τόν κόσμον.
᾿Ιδεῖν τήν τοῦ Υἱοῦ σου, ἀνάστασιν Παρθένε, ἀξίωσον σούς δούλους.

Χριστέ, Εσύ που είσαι η ζωή, τοποθετήθηκες σε τάφο (ως νεκρός) κι οι στρατιές των αγγέλων αισθάνονταν κατάπληξη, δοξολογώντας την άπειρη ταπείνωσή Σου.
Κύριε, Εσύ που είσαι η ζωή, πώς πεθαίνεις; Και πώς κατοικείς σε τάφο; Αλλά όμως καταργείς το βασίλειο του θανάτου κι επαναφέρεις στη ζωή τους νεκρούς που κατείχε (ως αιχμαλώτους) ο Άδης.
Σε δοξολογούμε, Ιησού Βασιλιά, και τιμούμε την ταφή και τα Πάθη Σου, μέσω των οποίων μας έσωσες από τη φθορά.
Σε υμνούμε Λόγε, Εσένα το Θεό των όλων, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα Σου και δοξάζουμε τη θεϊκή Σου ταφή.

Αξίζει να δοξολογούμε Εσένα, το χορηγό της ζωής, ο οποίος άπλωσες τα χέρια Σου πάνω στο Σταυρό και έτσι συνέτριψες τη δύναμη του εχθρού (Διαβόλου).
Αξίζει να δοξολογούμε Εσένα, το Δημιουργό των πάντων, διότι με τα δικά Σου παθήματα λαμβάνουμε εμείς την απαλλαγή από τα πάθη μας, με το να λυτρωθούμε από τη φθορά.
Η γη αισθάνθηκε φρίκη κι ο ήλιος, Σωτήρα, κρύφθηκε (από το φόβο), καθώς Εσύ, το Φως που ποτέ δε δύει, μπήκες τώρα σωματικά στον τάφο.

Όλες οι γενιές (των ανθρώπων) προσφέρουν, Χριστέ μου, ύμνο στην ταφή Σου.
Ο Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία, αφού Σε κατέβασε από το ξύλο (του Σταυρού), Σε τοποθετεί σε τάφο.
Γυναίκες μυροφόρες ήρθαν (στον τάφο Σου), Χριστέ μου, φέρνοντας με πολλή προθυμία μύρα (για να σε αλείψουν).
Ω γλυκιά μου άνοιξη, γλυκύτατό μου παιδί, πού βυθίστηκε και χάθηκε η ομορφιά σου;
Οι Μυροφόρες, αφού ήρθαν πολύ πρωί, ράντισαν με αρώματα τον τάφο.
Ω Αγία Τριάδα, Θεέ μου, Πατέρα, Υιέ κι Άγιο Πνεύμα, ελέησε τον κόσμο.
Αξίωσε, Παρθένε, εμάς τους δούλους σου να δούμε (και να γιορτάσουμε) την ανάσταση του Υιού σου.